Recensie KIER ★★★★

Kim Karssen en Hendrik Kegels brengen met KIER een heerlijke voorstelling over de ruimte voor 4-plussers in hetpaleis. Het duo komt als klungelige vakmannen op. Hendrik met al het hout om een deur in elkaar te steken, Kim houdt het bij met witte stift markeren waar die precies moet komen en de gereedschapskist aanbrengen terwijl Hendrik zich in allerlei bochten wringt. Zij kijkt dan lekker ‘empathisch’ toe en denkt de zaak met o.a. ‘héhé’, ‘nou’, ‘oei’, ‘oh’, ‘ja’ en ‘zo’ te coördineren. Wat deze jeugdtheatervoorstelling zo mooi maakt, is dat ze visuele humor en onder de mat vegend geklungel feilloos laat overgaan in prachtige poëtische beelden over sterren en planeten met een vleugje magie erbij.

Wanneer de rode deur er staat in KIER blijkt er groene smurrie vanonder te lopen. Dat moet nog even opgekuist worden. En dan kan de voorstelling écht beginnen met een klassiek element van het theater: binnen en buiten, verdwijnen en verschijnen. Zo zien we Hendrik en Kim elkaar kwijt geraken en elkaar toch terug vinden. Maar eerst, wanneer de deur geopend wordt, volgt er een sneeuwstorm in de vorm van kleine groene piepschuim die de lucht in geblazen wordt. Die moet nadien terug bij elkaar geblazen worden.  

Meer dan voldoende in interactie met de kinderen gaat KIER ook. Zo komen de twee met een noodstop af waar iemand mag op drukken, maar geen enkel kindje ziet dat blijkbaar zitten. Later happen de jongsten dan weer wél toe wanneer er twee cirkels getekend zijn op de vloer en enkelen onder hen als planeten (witte bollen in piepschuim waarop geprojecteerd wordt) of meteoriet een baan volgen. Leuk hoor! Vervolgens doet de maan haar entree en wordt die op de scène gerold terwijl er een gezicht op geprojecteerd wordt. Hallo Janneke maan dus, terwijl we ‘Moon river’ te horen krijgen (ook David Byrne is trouwens tijdens de show te horen) en ook God(fried)/de zon een plaatsje zoekt in het geheel.

Fraai is ook de scène waarin Kim haar schoen verliest en die als een groot zwevend ruimteschip verschijnt zodat hun popversies er plaats in kunnen nemen. Bijzonder sterk vinden we dan weer het moment wanneer de kleine versie van de deur aanklopt bij de grote en we wat Kim met haar hand met het kleine deurtje doet, uitvergroot zien bij de grote deur en Hendrik.

Het heeft wat weg van gegoochel maar ook hier knipoogt de scène naar het toneel zelf dat zaken nu eenmaal uitvergroot. Ronduit poëtisch, heel dicht aanleunend bij de sfeer van De kleine prins ook, zien we naar het einde toe alweer een bijzonder mooi beeld ontstaan: wanneer onze aarde met daarop de mini deur in het rood achter de grote rode deur staat.

KIER mag zich dan wel grotendeels boven de wolken afspelen, wij zijn vooral in de wolken van deze heel mooie voorstelling.

< Bert Hertogs >